Η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή

Πάντα είχα μια θέση στην καρδιά μου για τις μικρές πόλεις και ιδιαίτερα τις μικρές πόλεις του Νότου, αφού εκεί μεγάλωσα. Υπάρχουν συνδέσεις σε μικρές πόλεις που συχνά περιλαμβάνουν εκτεταμένες οικογενειακές συγκεντρώσεις, εκκλησία και σχολείο. Μπορείτε να κάνετε φίλους που διαρκούν μια ζωή. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι η ζωή στη μικρή πόλη δυσκολεύεται καθώς η οικογένεια μεγαλώνει και πολλοί από τους καλύτερους και λαμπρότερους έχουν φύγει για να ακολουθήσουν καριέρα, χρήματα και ένα ή δύο εμπορικό κέντρο. Αν αγαπάμε τις πόλεις μας, πρέπει να καταλάβουμε κάποια πράγματα και να αντεπιτεθούμε.

Έκανα μια γρήγορη αναζήτηση στο Duck Duck Go (αρνούμαι να χρησιμοποιήσω αυτό το άλλο που ξέρει τα πάντα για σένα) και ανακάλυψα ότι υπάρχουν 19,502 ενσωματωμένα μέρη στην Αμερική και ότι τα 17,982 από αυτά (92%) είναι λιγότερα από 25,000 άτομα. Με διαφορά οι πληθυσμοί έχουν μεταναστεύσει σε μεγάλες πόλεις (θα έλεγα ως επί το πλείστον μεγάλες άψυχες πόλεις) ενώ η αγροτική Αμερική έχει ως επί το πλείστον μείωση πληθυσμού και υποφέρει από άλλους συγκριτικούς σημαντικούς δείκτες όπως η φτώχεια. Η αγροτική αγορά εργασίας είναι μικρότερη με κλειστά ορυχεία και ιδιαίτερα τη μακροπρόθεσμη μετανάστευση της μεταποίησης στο Μεξικό, την Κίνα και όχι μόνο.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας το δώσω χωρίς την επικάλυψη ζάχαρης. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΑΣ. Είσαι ένας από τους 20,000 άλλους στην ίδια κατάσταση που αγωνίζονται για να επιβιώσουν και, ίσως, να ευημερήσουν. Δεν χρειάζεται ιδιοφυΐα για να ξέρεις ότι η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δεν γνωρίζει ή πιθανόν να ενδιαφέρεται για την ύπαρξη σου. Όλες οι ψήφοι είναι στις περιοχές του μετρό. Οι κρατικές κυβερνήσεις είναι καλύτερες, αλλά πολλές από αυτές πρέπει να παλέψουν για να κρατήσουν τα δημοσιονομικά τους κεφάλια πάνω από το νερό. Με ολοένα και περισσότερες ομοσπονδιακές εντολές που επιβάλλουν τεράστιες τοπικές δαπάνες για τα λύματα, τη διάθεση στερεών αποβλήτων, κ.λπ., είναι θαύμα που η Αγροτική Αμερική κρατάει. Αλλά κάποιοι από εμάς είμαστε τυχεροί. Η πόλη μου έχει ένα πανεπιστήμιο που μας βοηθά να παραμείνουμε ελκυστικοί ως τόπος διαμονής και μπορέσαμε να διατηρήσουμε και ακόμη και να αυξήσουμε τον πληθυσμό και τη βιομηχανική μας βάση. Αλλά για τόσους πολλούς αυτό δεν είναι αλήθεια. Εάν η παραίτηση δεν είναι επιλογή (και δεν χρειάζεται να είναι), υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Και πρέπει να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι εξαρτάται από εσάς και τους ανθρώπους με τους οποίους ζείτε πρώτα να σταθεροποιήσετε και μετά να αντιστρέψετε την παρακμή.

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να συγκεντρωθείτε και να αφήσετε τους φυσικούς ηγέτες να ηγηθούν αλλά και να βεβαιωθείτε ότι όλοι έχουν φωνή. Αποφασίστε συλλογικά ότι αρνείστε να αφήσετε την πόλη σας απλά να στεγνώσει και να πνιγεί. Αφιερώστε χρόνο για να αποφασίσετε ποια θέλετε να είναι η πόλη σας και τι μπορεί να είναι ρεαλιστικά. Εάν η απάντηση είναι να είναι μια κοινότητα κρεβατοκάμαρων σε μια μεγαλύτερη κοντινή πόλη, δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό. Στην πραγματικότητα, λαμβάνετε τα πλεονεκτήματα των ανθρώπων που φέρνουν τους μισθούς τους χωρίς να χρειάζεται να επιβαρύνεστε με το κόστος τεράστιων δαπανών για υποδομές, αστυνομία και πυροπροστασία κ.λπ. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ καλή συμφωνία. Αλλά κάντε το την καλύτερη κοινότητα κρεβατοκάμαρων που μπορείτε. Όλα εξαρτώνται από την ύπαρξη μιας ρεαλιστικής άποψης των δυνατοτήτων και του κόστους/διαδικασίας για την αξιοποίηση αυτού του δυναμικού. Ανεξάρτητα, υπάρχουν βήματα που πρέπει να γίνουν για να κινηθείτε. Την επόμενη φορά.